ویکی‌فرش:مقاله پیشنهادی هفته/۲۰۲۱/۸: تفاوت بین نسخه‌ها

از ویکی‌فرش
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «<!-- عکس مقاله هفته--> <div style= "font-size:85%;text-align:center;"> </div> <!-- توصیف مقاله--> با مطالعه...» ایجاد کرد)
 
سطر ۳: سطر ۳:
 
</div>
 
</div>
 
<!-- توصیف مقاله-->
 
<!-- توصیف مقاله-->
با مطالعه آثار باقی‌مانده در هنرهای مختلف اسلامی، شاهد استفاده از خوشنویسی در تزیین این آثار هستیم که در کنار جنبه کاربردی، به جنبه تزیینی آن نیز توجه فراوان شده است. از جمله هنرهایی که خط در آن به ‌وفور مورد استفاده قرار گرفته و درگذر زمان وجه تزیینی و فنی آن بیشتر مورد توجه بوده است، سفال‌های قرون ۳ و ۴ هجری و یا ظروف فلزی دوران سلجوقی است که خوشنویسی و کتیبه‌نگاری تبدیل به خصیصه ذاتی این آثار شده و از نظر زیبایی‌شناسی و هندسه خطوط بسیار مورد توجه و مطالعه قرار گرفته‌اند. از آنجا که شواهد نشان می‌دهد، در قالی نیز استفاده از خوشنویسی و کتیبه‌نگاری تقریباً حضوری پر سابقه دارد که در کنار نقوش، جایگاهی ویژه را به خود اختصاص داده است؛ اما از آنجا که تفاوت ساختاری قالی با هنرهای دیگر در محدودیت‌های فنی و اجرایی است، بررسی میزان موفقیت فرش در حفظ زیبایی و شاکله‌ خطوط، مدنظر این پژوهش بوده است. عوامل تأثیرگذار بر هندسه اصلی خطوط، میزان توجه به حفظ قواعد، کیفیت و جایگاه اقلام خوشنویسی اصلی‌ترین مسأله برای انجام این پژوهش است. ('''[[نقد زیباشناختی کتیبه‌های قالی ایرانی با تکیه ‌بر اصول خوشنویسی|ادامه...]]''')
+
کتیبه‌های قالی را می‌توان به دو دسته معرف و مضمونی تقسیم‌بندی نمود. کتیبه‌های قدیمی‌ترین قالی‌های ایرانی دارای کتیبه‌های گروه اول که آن‌ها را شناسا یا معرف می‌نامند، مربوط به دوران صفویه است، درباره تعداد این قالیچه‌ها صباغ‌پور آرانی به نقل از پاتریشیا بیکر اشاره می‌کند که: «تنها پنج تخته از میان هزار و پانصد تا دو هزار قالی و قالیچه باقی‌مانده از این دوره، تاریخ موثق دارند. این در حالی است که در نمونه‌های باقی‌مانده از دوره قاجار، خط نوشته‌های شناسا بسیارند».[۱۴] قدیمی‌ترین قالی کتیبه‌دار از این نوع قالی شکارگاه در میلان است که تاریخ آن را عده‌ای ازجمله ژوله در کتاب خود به سال ۹۲۹ و در سال‌های آخر سلطنت شاه اسماعیل اول می‌داند و عده ای دیگر مانند؛ ر. دبلیو می‌گوید: «سنه مضبوط گاه ۹۲۹ خوانده‌شده، یا مورد استناد قرارگرفته است، ولی اکنون همان ۹۴۹ مورد قبول عمومی است». ('''[[نقد زیباشناختی کتیبه‌های قالی ایرانی با تکیه ‌بر اصول خوشنویسی|ادامه...]]''')

نسخهٔ ‏۵ اسفند ۱۳۹۹، ساعت ۱۸:۰۵

کتیبه‌های قالی را می‌توان به دو دسته معرف و مضمونی تقسیم‌بندی نمود. کتیبه‌های قدیمی‌ترین قالی‌های ایرانی دارای کتیبه‌های گروه اول که آن‌ها را شناسا یا معرف می‌نامند، مربوط به دوران صفویه است، درباره تعداد این قالیچه‌ها صباغ‌پور آرانی به نقل از پاتریشیا بیکر اشاره می‌کند که: «تنها پنج تخته از میان هزار و پانصد تا دو هزار قالی و قالیچه باقی‌مانده از این دوره، تاریخ موثق دارند. این در حالی است که در نمونه‌های باقی‌مانده از دوره قاجار، خط نوشته‌های شناسا بسیارند».[۱۴] قدیمی‌ترین قالی کتیبه‌دار از این نوع قالی شکارگاه در میلان است که تاریخ آن را عده‌ای ازجمله ژوله در کتاب خود به سال ۹۲۹ و در سال‌های آخر سلطنت شاه اسماعیل اول می‌داند و عده ای دیگر مانند؛ ر. دبلیو می‌گوید: «سنه مضبوط گاه ۹۲۹ خوانده‌شده، یا مورد استناد قرارگرفته است، ولی اکنون همان ۹۴۹ مورد قبول عمومی است». (ادامه...)