لچک و ترنج؛ پردیس پارسی: تفاوت بین نسخه‌ها
| (۴ نسخهٔ میانیِ همین کاربر نمایش داده نشده است) | |||
| سطر ۱: | سطر ۱: | ||
{{نام نویسنده|عبدالحسین قاسم‌نژاد.}} | {{نام نویسنده|عبدالحسین قاسم‌نژاد.}} | ||
| − | [[ | + | [[لچک و ترنج]] مهمترین و پرکاربردترین الگو در فرش‌بافی ایران است، چرایی این موضوع را باید در حوزه نمادشناسی و شناخت اساطیری بررسی کرد. |
| − | |||
==نمادشناسی== | ==نمادشناسی== | ||
| + | از نخستین ساکنین سرزمین فلات ایران آگاهی کاملی در دسترس نیست اما پس از حضور آریایی‌ها در این سرزمین، از پس مکتوبات ایشان، امروزه اطلاعاتی درباره اندیشه آنها به دست ما رسیده است. در این میان آنچه از اساطیر ایرانیان برجای مانده آن است که شالوده و ساخت عالم امکان و عالم وجود در این اساطیر به نحوی است که ضرورت آن به مفهوم دریافتی اخلاقی می‌انجامد.<ref>مسکوب، ۱۴۰۰، ۶۵</ref> این شالوده اخلاق‌مدار در رستاخیز (تنِ پَسین) بر چگونگی فرجام گیتی، پیوستن گیتی و آدم به مینُو و اندیشه بهشت و زندگی پس از مرگ در این اندیشه است.<ref>همان، ۶۲</ref><br> | ||
| + | حال بهشت، این جایگاه زیست جاودانه، خواست و آرزوی بنیادی برای ایرانیان است. از این رو، نمودی از بهشت را بر قالی می‌بافند تا به یاد آن زیست و زندگی این جهانی خود را به سرانجام رساند. الگوی لچک و ترنج در واقع فرارنمایی بهشت برپایه تعاریفی از آن است که در اندیشه ایرانیان بوده؛ ایرانیان بهشت را چونان باغی می‌دانند که در آن حوض‌های بیشماری است که با جوی به یکدیگر می‌پیوندند و در میان آنها درختان و دیگر گیاهان روییده است. بدینسان ترنج میانی نشان از یک حوض و چهار لچک در گوشه‌های قالی، یک چهارم از حوض‌های دیگر است و نقش‌مایه‌های اسلیمی و ختایی نیز یادآور گیاهان. حاشیه‌های اطراف قالی که از ۷ بخش تشکیل شده، بنابر دیدگاه ایرانیان هفت دیوار بهشت است تا از ورود اهریمن جلوگیری کند. | ||
| − | + | ==مطالعه بیشتر== | |
| − | + | #مسکوب، شاهرخ. ۱۴۰۰. ''درآمدی به اساطیر ایران''. جلد چهارم. تهران: فرهنگ جاوید. | |
| − | + | #حصوری، علی. ۱۳۸۹. ''مبانی طراحی سنتی در ایران''. جلد سوم. تهران: نشر چشمه. | |
| − | + | #حصوری، علی. ۱۳۷۶. ماهنامه کلک شماره ۹۳-۸۹. ''باغ مینوی فردوس و طرح آن در قالی ایرانی''. صفحات ۲۴۷-۲۵۹. | |
| − | + | #چیت‌سازیان، امیرحسین. ۱۳۸۸. گلجام شماره ۱۲. ''بازشناسی پردیس در بستر نمادگرایانه معماری و فرش ایران''. صفحه ۱۲۲. | |
| − | |||
| − | |||
| − | - | ||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| − | |||
| + | ==پانویس== | ||
| + | {{پانویس}} | ||
| + | ==منابع== | ||
| + | قاسم‌نژاد، عبدالحسین. ۱۴۰۰-۱۴۰۱. پژوهش میدانی. | ||
[[رده:داستان‌های فرش دست‌باف]] | [[رده:داستان‌های فرش دست‌باف]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۶ آذر ۱۴۰۱، ساعت ۱۸:۱۰
نوشتهٔ عبدالحسین قاسم‌نژاد.لچک و ترنج مهمترین و پرکاربردترین الگو در فرش‌بافی ایران است، چرایی این موضوع را باید در حوزه نمادشناسی و شناخت اساطیری بررسی کرد.
نمادشناسی
از نخستین ساکنین سرزمین فلات ایران آگاهی کاملی در دسترس نیست اما پس از حضور آریایی‌ها در این سرزمین، از پس مکتوبات ایشان، امروزه اطلاعاتی درباره اندیشه آنها به دست ما رسیده است. در این میان آنچه از اساطیر ایرانیان برجای مانده آن است که شالوده و ساخت عالم امکان و عالم وجود در این اساطیر به نحوی است که ضرورت آن به مفهوم دریافتی اخلاقی می‌انجامد.[۱] این شالوده اخلاق‌مدار در رستاخیز (تنِ پَسین) بر چگونگی فرجام گیتی، پیوستن گیتی و آدم به مینُو و اندیشه بهشت و زندگی پس از مرگ در این اندیشه است.[۲]
حال بهشت، این جایگاه زیست جاودانه، خواست و آرزوی بنیادی برای ایرانیان است. از این رو، نمودی از بهشت را بر قالی می‌بافند تا به یاد آن زیست و زندگی این جهانی خود را به سرانجام رساند. الگوی لچک و ترنج در واقع فرارنمایی بهشت برپایه تعاریفی از آن است که در اندیشه ایرانیان بوده؛ ایرانیان بهشت را چونان باغی می‌دانند که در آن حوض‌های بیشماری است که با جوی به یکدیگر می‌پیوندند و در میان آنها درختان و دیگر گیاهان روییده است. بدینسان ترنج میانی نشان از یک حوض و چهار لچک در گوشه‌های قالی، یک چهارم از حوض‌های دیگر است و نقش‌مایه‌های اسلیمی و ختایی نیز یادآور گیاهان. حاشیه‌های اطراف قالی که از ۷ بخش تشکیل شده، بنابر دیدگاه ایرانیان هفت دیوار بهشت است تا از ورود اهریمن جلوگیری کند.
مطالعه بیشتر
- مسکوب، شاهرخ. ۱۴۰۰. درآمدی به اساطیر ایران. جلد چهارم. تهران: فرهنگ جاوید.
- حصوری، علی. ۱۳۸۹. مبانی طراحی سنتی در ایران. جلد سوم. تهران: نشر چشمه.
- حصوری، علی. ۱۳۷۶. ماهنامه کلک شماره ۹۳-۸۹. باغ مینوی فردوس و طرح آن در قالی ایرانی. صفحات ۲۴۷-۲۵۹.
- چیت‌سازیان، امیرحسین. ۱۳۸۸. گلجام شماره ۱۲. بازشناسی پردیس در بستر نمادگرایانه معماری و فرش ایران. صفحه ۱۲۲.
پانویس
منابع
قاسم‌نژاد، عبدالحسین. ۱۴۰۰-۱۴۰۱. پژوهش میدانی.